De vraag naar de mens, Martin Buber

De vraag naar de mens, Martin Buber

In het eerste deel van dit geschrift behandelt Buber de vraag van Kant "wat is de mens?' en gaat de historie van deze vraag na, benevens de antwoorden die er in vroeger en later tijd zijn gegeven. (Zo komen hier ter sprake Aristoteles, Augustinus, Thomas, Pascal, Hegel, Marx, Feuerbach, Nietzsche.) Buber's conclusie is, dat deze antropologische kernvraag, gesteld in de persoonlijke vorm 'wie ben ik?', uitdrukking is van 's mensen eenzaamheid.

Over de overwinning van deze eenzaamheid handelt het tweede gedeelte. Na confrontatie van de gestelde vraag met enige antropologieën van onze tijd (Kierkegaard, Husserl, Heidegger, Scheler), vraagt de auteur aandacht voor zijn dialogisch principe: de vraag naar de mens is nimmer te beantwoorden vanuit de beschouwing der menselijke persoon als zodanig, los van zijn levensrelaties, doch uitsluitend vanuit de beschouwing van de persoon in de totaliteit van zijn essentiële relaties tot het hem omringende. De fundamentele werkelijkheid der menselijke existentie is de mens-met-de-mens.

Daarmee geeft Buber aan het menselijk denken een nieuwe opdracht: de mens die zichzelf wil doorgronden, zal de spanning der eenzaamheid en de gloed van het daarin brandende probleem dienen te bewaren, doch tevens dienen over te brengen naar een vernieuwd leven-met-zijn-wereld, waaruit het nieuwe en ware menszijn geboren wordt. Individualisme noch collectivisme bieden een mogelijkheid tot het ontdekken van de ware Persoon of tot het vinden van de ware Gemeenschap; dit doet alleen het Tussen, de dialogische ontmoeting van Ik en Gij in de unieke sfeer van de communicatie.

In een klaar en boeiend betoog, waarin zelfs de moeilijkste wijsgerige problemen doorzichtig worden, wijst Buber een weg aan een wereld waaruit de roep om waarachtig mens-zijn schrijnend omhoogklinkt.

Details

• Paperback 
  
• Conditie: Acceptabel, fragile binnenkant, geen notities/stempels
  
• Uitgeverij: Bijleveld Utrecht